Pod koniec lat 1990. bardzo interesowała mnie roślinność preriowa. Miałem nawet wyjeżdżać na studia doktoranckie do Oklahomy więc zacząłem czytać o roślinności prerii amerykańskich. Właściwie wiele roślin z tej strefy roślinnej mamy w ogrodach: kanadyjskie nawłocie, rudbekie, topinambur, czy jesienne astry. W amerykańskiej prerii dominowały (piszę w czasie przeszłym bo większość prerii to dzisiaj plantacje kukurydzy) wysokie trawy i wysokie byliny. Dlatego są to rośliny, które idealnie wpisują się w ogród, który wymaga niskich nakładów energetycznych. Nawet duże wielogatunkowe założenia bylin preriowych wymagają pielenia 1-2 razy w roku, głównie wiosną. Potem w drugiej połowie lata pięknie kwitną. Oczywiście musimy uważać, żeby do środowiska nie wprowadzić obcych roślin inwazyjnych. Na szczęście większość najbardziej inwazyjnych roślin już dawno uciekła z ogrodów botanicznych, więc to co pozostało, już tak groźne nie jest.
Fot. 1 Czternastoletnia preria przed moim centrum warsztatowym w Rzepniku
Przez lata przetestowałem około 100 gatunków amerykańskich roślin preriowych. Zacząłem wysiewać je od roku 2000. Jedne z nich wyginęły już po 1-2 latach, inne trzymają się już 14 lat, a żaden nie stał się inwazyjnym problemem, poza astrami.
Na zdjęciu z końca sierpnia widać prerię po 14 latach. Od 3 lat nic z nią nie robiłem (a powinienem bo zaczyna mi zarastać świerząbkiem korzennym). Kwitną: pysznogłówka dęta Monarda fistulosa, Ratibida pinnata (to ta podobna do rudbekii), jeżówka Echinacea purpurea oraz widać traw preriowe, m.in.: Andropogon gerardii. Z innych roślin preriowych, nie widocznych na tym zdjęcia dobrze się mają słonecznik Maksymiliana Helianthus maximilianii, słoneczniczek Heliopsis helianthoides, Veornicastrum virginicum, Siphium perfoliatum, Rudbeckia hirta, Asclepias syriaca, Thalictrum canadense, Verbena hastata i Coreopsis trifoliata . Po latach zaniedbania wyginęły mi min. krwiściąg kanadyjski Sanguisorba canadensis, Gaillarda, Asclepias tuberosa i wiele innych… Zostało to co najmocniejsze.
Fot. 2 Rudbeckia hirta, tzw. black-eyed Susan – krótkowieczna bylina, dobrze rośnie w miejscach z zaburzoną pokrywą roślinną, świeżo przekopanych itp. Łatwo rozmnaża się z siewu – często używana w amerykańskich mieszkankach łąk kwietnych.
