Dziki ogród – wolność czy przywiązanie?

Wybrałem tworzenie dzikiego i naturalnego ogrodu, żeby mieć mniej pracy. Nie lubię pielenia rabat i kontrolowania każdej rośliny w ogrodzie. Nie lubię z góry wszystkiego w ogrodzie planować. Zdaję się czasem na inspiracje, które przychodzą, pojawiają się same w ogrodzie, na przykład jakiś kwiat czy drzewo, które bardzo chciało wyrosnąć tam, gdzie wyrosło.

Musimy sobie uświadomić, że oczywiście im mniej będziemy w ogród ingerować, tym mniej gatunków będzie w stanie się utrzymać. Nasz ogród zbliży się do natury. Posadzone gatunki poddane zostaną bezlitosnej selekcji. Więc z jednej strony dziki, niekontrolowany ogród daje nam dużo wolności, z drugiej możemy w nim hodować mniej gatunków, niż w ściśle kontrolowanej przestrzeni.

Oczywiście wciąż zupełnie dziki i zaniedbany ogród pomieści wiele, wiele gatunków. W przyrodzie jest pewna bezwładność. Sam akt posadzenia przez nas jakiejś rośliny daje jej dużą przewagę. Często rośliny w pewnych miejscach nie rosną, nie dlatego, że nie utrzymałyby się. Ale dlatego, że nie były w stanie gdzieś dotrzeć. A więc ogród, w którym będzie co chwila coś dosadzać, pozostawiając te dosadzone rośliny na pastwę losu, będzie bogatszy od podobnych zupełnie dzikich terenów. Będzie bowiem bogatszy o pracę migracji, migracji przez nas zaaranżowanej.

Przykładem takiej rośliny, która będzie nam bardzo wdzięczna za umożliwienie jej migracji jest zawilec gajowy. W warunkach Polski jest to roślina, która rośnie świetnie na wszystkich świeżych i wilgotnych średnio-żyznych i żyznych glebach. Rośnie u nas w prawie każdym naturalnym lesie liściastym. Nie dość tego – utrzyma się na każdej łące – wystarczy go tam posadzić. Będzie się potem bardzo, bardzo powoli rozrastał. Zwykle nie rozsiewa się. Będzie tak tkwił jako znak naszej pracy. Naszego spaceru z łopatą, z workiem zawilców, które kiedyś, kiedyś wsadziliśmy gdzieś w ziemię.

W swoim lesie pozostawiam liczne takie ślady. Często te bezwładne, ale i odporne rośliny sadzę w postaci okręgów. Dobrze wtedy widać czy rozrastają się, czy nie.

Wydawałoby się, że znalazłem się we wspaniałej pozycji. Jestem człowiekiem, który ma swój piękny wielki las i łąki, całą prawię górę, a do tego specjalnie nie musi ich pielęgnować, poza jakimiś drobnymi pracami, np. wykaszania kilku leśnych polan. Mogę gdzieś wyjechać, nawet na kilka miesięcy i mieć wolność. Od przywiązania jednak trudno uciec. Kiedyś wyobrażałem sobie, że mój las będzie takim rezerwuarem, zwykłą kolekcją, od której będę mógł uciec. Jednak tak nie jest. Im ten las staje się bogatszy (dalej nie wymagając więcej pracy), tym bardziej się do niego przywiązuję, kocham go i za nim tęsknię. I tym bardziej wydaje mi się lepszym miejscem niż cokolwiek na Ziemi. Mój las stał się częścią mnie. Eksterioryzowałem na niego swoje „ja”. Jestem jak Aborygen Australijski jego własnością. Należę do tej ziemi. I z nią rozmawiam. Kilka razy pytałem go czy mogę go porzucić. I zawsze mi nie pozwala. Zawsze mówi nie. Zawsze każe mi pozostać i mu służyć. Bez pracy. Przez samo trwanie, bycie z nim i podziwianie tego piękna. Myśląc, że idę ku wolności, doszedłem do totalnego uwikłania…